Arzuhalciler, halk arasında okuma yazma oranının düşük olduğu dönemlerde önemli bir meslek grubunu oluşturmuş ve toplumsal bir ihtiyacı karşılamıştır. Resmi dilekçeler ve kişisel mektuplar yazan arzuhalciler, halk ile devlet arasındaki iletişimi sağlamış, özellikle hukuki ve bürokratik süreçlerde büyük rol oynamışlardır. Osmanlı İmparatorluğu döneminde ortaya çıkan arzuhalciler, genellikle cami avluları, pazar yerleri gibi halka açık alanlarda faaliyet göstermiştir. Kadınların, kişisel ya da hukuki meselelerde arzuhalcilere başvurması yaygın bir durumdu ve bu durum, toplumsal cinsiyet rollerini ve kadınların kamusal alandaki yerini gözler önüne sermektedir.
Arzuhalciler, aynı zamanda Oryantalist resim ve edebiyatta sıkça yer almıştır. Bu eserlerde, Doğu toplumunun geleneksel yapısını ve bürokratik işleyişini temsil eden bir figür olarak tasvir edilmişlerdir. Genellikle kadın müşterilerle birlikte resmedilmeleri, hem sanatsal hem de toplumsal bir dikkat noktası olmuştur. Kadınların okuryazarlık oranlarının düşük olması ve kamusal alandaki sınırlı görünürlükleri, arzuhalcilerin sanat ve edebiyatta sıkça işlenmesini sağlamıştır.
Cumhuriyet döneminde, Latin alfabesine geçiş ve eğitimin yaygınlaşmasıyla birlikte arzuhalcilik mesleği önemini yitirmeye başlamıştır. Ancak, günümüzde hâlâ adliye binaları ve resmi kurumların çevresinde arzuhalcilerin varlığına rastlamak mümkündür. Teknolojik gelişmelere ayak uyduran bu meslek grubu, daktilo ve bilgisayar gibi araçlar kullanarak hizmetlerini sürdürmektedir.
Arzuhalciler, sadece yazı yazan kişiler değil, aynı zamanda kişisel ve hukuki meselelerde danışmanlık yapan, halkın ihtiyaçlarını doğru şekilde ifade etmelerine yardımcı olan birer aracıydı. Günümüzde sayıları azalmış olsa da, tarihsel ve sosyolojik açıdan arzuhalcilerin toplumsal işlevi unutulmamalıdır. Onlar, bir dönemin sosyal yapısını ve halkın devletle olan ilişkisini anlamamıza ışık tutan önemli bir meslek grubudur.